przez ukrytą dolinę Cochamó

Otwarcie. W dolinę Cochamó 

Cochamó zdąża z gór. Szumiąc w pośpiechu i śpiewając. 

Wilgotna wyszywanka w szmaragdowym lesie 

Przez tajemniczy las w dolinie 

Wśród puchatych drzew

Zieleń jest wszystkim

Plecionka z mchu i kropli wody

Układanka runa leśnego

Zwieszający się zapach białych kwiatów Luzuriaga radicans

Delikatne akcenty czerwieni od fuksji Fuchsia magellanica

i notro Embothrium coccineum rozpraszają zieleń dna lasu

Nareszcie. Górujący ponad lasem granitowy majestat

Zabawa promieni zachodu ze srebrzystymi skalami Cochamó

Dolina rzeki Cochamó jest jedna z wielu dolin w Andach Patagońskich, podobnych. Wąskie, wciśnięte pomiędzy strome zbocza gór, porośniętych szmaragdowym lasem znajdują swoje przedłużenie w morzu, we fiordowych zatokach. Wysokie szczyty często pokryte przez cały rok śniegiem, nad niektórymi z nich dominują uśpione pod lodowcami ogromne wulkany. Jednak Dolina Cochamó jest wyjątkowa i także dla mnie stała się szczególnie ważnym miejscem, bo to tu zaczęła się moja przygoda z chilijskimi lasami. Choć odwiedziłem to miejsce dopiero wiele lat później. Wędrowałem przez kilka godzin w górę rzeki, przedzierając się wąskim, czasem prawie niewidocznym szlakiem, który czasem stawał się potokiem albo zlewał się z rzeką, a czasem był niczym głęboki wąwóz wydeptany spod końskich kopyt. Wilgotno i zielono. Słońce i deszcz bawiły się w pogodową układankę po równo dzieląc się dniem. Biały zapach z girland kwiatów pnączy oblepiał słodko mi nozdrza. Gdzieniegdzie las popisywał się przepyszną czerwienią. Co jakiś czas szlak przecinał niewielkie polany. Góry otaczające dolinę powoli ujawniały swój charakter, szary i granitowy. Lśniący w zdążającym ku zachodowi słońcu. Wreszcie dolina się otworzyła, a las ustąpił miejsca pastwiskom odsłaniając widoki zapierające dech. Teraz dolina otoczona była niczym przez wielkie posagi wyrzeźbione w przez samotnego twórcę, ukryte przed ciekawskimi oczami. Przytłaczająco pięknie.