Alerce Costero - na spotkanie giganta

W tajemniczym fitzrojowym ogrodzie

Bardzo zielono na każdym wolnym skrawku pnia drzewa

Porosty zawsze...

w pełnej komitywie z mchami, paprociami i pnączami 

Girlandy mchów Ancistrodes genuflexa

...i wszędzie, porosty nawet na bambusach

To także królestwo grzybów - jadalny Ramaria flava (changle)

do wyboru do koloru, różnorodność jest wszędzie

Gdzie indziej władzę dzierży wielki chrząszcz-jelonek Chiasognathus grantii (ciervo volante)

Fitzroja i jej mieszkańcy

W słonecznym fitzrojowym zakątku

U największej pani tego lasu

W odróżnieniu od lasów waldiwijskich Andów, te rosnące w Cordillera de la Costa są znacznie bardziej zagrożone działalnością człowieka, przede wszystkim poprzez rozprzestrzenianie się plantacji sosen, daglezji i eukaliptusów. Deszczowe lasy wybrzeża charakteryzują się większą różnorodnością gatunków i są też o wiele starsze od andyjskich, ponieważ trwają tu nieprzerwanie od milionów lat, pomimo ostatnich zlodowaceń i wielokrotnie stawały się refugium dla flory. Panuję tu ciągła wilgoć, zarówno z obfitych deszczy, jak i częstej mgły. Zieleń jest intensywna, las jest bardziej gęsty, szczególnie na zboczach gór i w dolinach rzek. Tu panuję waldiwijski las nadbrzeżny - bogaty, wieczniezielony, wręcz poprzerastany przez mchy i porosty. Wyżej na szczytach, gdzie skaliste podłoże znajduje się znacznie płycej i gleba jest uboższa, a teren często podmokły zadomowiły się fitzroje i budują tu prawie jednogatunkowe drzewostany. Nie dorastają do miana gigantów z andyjskich parków, za to tworzą wyjątkowo urokliwy las. Niestety znaczna część tych lasów spłonęła w ciągu ostatnich dziesięcioleci i tysiące hektarów białych pni straszą niczym nagie kości. Jednak pośród lasu waldiwijskiego pojawiają się pojednycze ogromne drzewa, więc i tu szedłem na spotkanie fitzojowego giganta. Na audiencje u prawdziwej pani tej krainy, w której koronie ukrywa się odrębny roślinny świat, największej fitzroi, jaką dane mi było spotkać.